دل می رود ز دستم صاحبدلاں خدا را
دردا کہ راز پنہاں خواہد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم اے باد شرط بر خیز
باشد کہ باز بینیم آں یار آشنا را
آسائش دو گیتی تفسیر ایں دو حرف ست
با دوستاں تلطف با دشمناں مدا را
در کوئے نیک نامی مارا گزر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را
حافظ بخود نپوشد ایں خرقہ ء مے آلود
اے شیخ پاک دامن معزور دار ما را
Deewan E Hafiz Shirazi
دیوان حافظ شیرازی
نمی دانم چہ منزل بود شب جائے کہ من بودم
بہر سو رقص بسمل بود شب جائے کہ من بودم
I wonder what was the place where I was last night,
All around me were half-slaughtered victims of love,tossing about in agony.
پر ی پیکر نگاری ، سرو قد ، لالہ رخساری
سراپا آفت دل بود شب جائے کہ من بودم
There was a nymph-like beloved with cypress-like form and tulip-like face
Ruthlessly playing havoc with the hearts of the lovers.
رقیباں گوش بر آواز ، او در ناز, من ترساں
سخن گفتن، چہ مشکل بود شب جائے کہ من بودم
The enemies were ready to respond , He was attracting, I was dreading
It was too difficult to speak out there where I was last night.
خدا خود میر مجلس بود اندر لامکاں خسرو
محمد شمع محفل بود شب جائے کہ من بودم
God himself was the master of ceremonies in that heavenly court,
Oh Khusrau, where (the face of) the Prophet too was shedding light like a candle
زاہد ظاہر پرست از حال ما آگاہ نیست
در حق ما ہر چہ گوید جائے ہیچ اکراہ نیست
در طریقت ہر چہ پیش سالک آید خیر اوست
در صراط المستقیم اے دل کسے گمراہ نیست
تا چہ بازی رخ نماید بیزقے خواہیم راند
عرصہ شطرنج رنداں را مجال شاہ نیست
ایں چہ استغنا ست یا رب ویں چہ داور حاکم ست
کایں ہمہ زخم نہاں ہست و مجال آہ نیست
چیست ایں سقف بلند سا دہ بسیار نقش
زیں معما ہیچ دانا در جہاںآگاہ نیست
صاحب دیوان ما گویا نمیداند حساب
کاندرین طغرانشان جستہ اللہ نیست
ہر کہ خواہد گو بیا ہر کہ خواہد گو برو
گیر دار و حاجب و درباں بدیں درگاہ نیست
ہر چہ ہست از قامت ناسازبی اندام ماست
ورنہ تشریف تو بر بالائے کس کوتاہ نیست
بر در میخانہ رفتن کارئے یکرنگاں بود
خود فروشاں را بکوئے مے فروشاں راہ نیست
بندہ پیر خراباتم کہ لطفش دائم ست
ورنہ لطف شیخ و زاہد گاہ ہست و گاہ نیست
حافط ار بر صدر بنشیند ز عالی ہمتی ست
عاشقی دروی کش اندر بند مال وجاہ نیست
Deewan E Hafiz Shirazi
دیوان حافظ شیرازی
منم محو جما ل او نمی دانم کجا رفتم
شدم غرق دصال او نمی دانم کجا رفتم
میں اُس کے حسن و جمال میں کھویا ہوا ہوں اور نہیں جانتا کہ کہاں جا رہا ہوں
میں اُس کےدیدار میں ڈوبا ہوا ہوں اور نہیں جانتا کہ کہاں جا رہا ہوں
غلام روئے او بودم اسیر بوئے او بودم
غبار کوئے او بودم نمی دانم کجا رفتم
میں اُس کے رُخ انور کا غلام ہوں ۔ میں اُس کی خوشبو کا دیوانہ ہوں
میں اُس کی گلی کی اُڑتی ہوءی مٹی ہوں۔ نہیں جانتا کہ کہاں جارہا ہوں
بآں مہ آشنا گشتم زجان ودل من فدا گشتم
فنا گشتم فنا گشتم نمی دانم کجا رفتم
جب سے اُس چاند سے شناسا ہوا ہوں میں دل و جان سے قربان ہو گیا ہوں
میں کھو گیا ہوں مٹ گیا ہوں ۔ نہیں جانتا کدھر جا رہا ہوں
شدم چون مبتلائے او نہادم سر بپائے او
شدم محو لقائے او نمی دانم کجا رفتم
جب سے اُس کے عشق میں پڑا ہوں ۔اپنا سر اُس کے قدموں پہ رکھ دیا ہے
میں ہمہ وقت اُس سے ملا ہوا ہوں ۔ نہیں جانتا کہ کہاں جا رہا ہوں
قلندر بو علی ہستم بنام دوست سر مستم
دل اندر عشق او بستم نمی دانم کجا رفتم
میں بو علی قلندر ہوں دوست کہ نام پر بیخود ہوں
میرا دل محبوب کی محبت میں گرفتار ہے نہیں جانتا کہ کہاں جا رہا ہوں